Pierwsze informacje dotyczące iniekcji strumieniowej jet grouting pochodzą z 1962 r., lecz znaczący rozwój tej technologii przypada na lata siedemdziesiąte. W Japonii Yahiro i Yoshido przeprowadzili w tym okresie badania dotyczące zdolności rozdrabniania gruntów przez wysokoenergetyczny strumień wody. W Polsce pierwsze zastosowania iniekcji strumieniowej przypadły na początek lat dziewięćdziesiątych. (Geoservice Wrocław – zapora ziemna E. W. Borowo – 1991 r.).
W przeciwieństwie do klasycznych iniekcji w wyniku których struktura gruntu i jego skład granulometryczny pozostają właściwie nie zmienione, w technologii wysokociśnieniowej iniekcji strumieniowej grunt jest odspajany strumieniem zaczynu cementowego wypływającego z dysz iniekcyjnych z ogromną energią. W zasięgu działania strumienia iniektu, cząstki gruntu zostają wymieszane z zaczynem a ich nadmiar wypływa na powierzchnię terenu. Utworzona w ten sposób mieszanina cementowo-gruntowa uzyskuje po związaniu wytrzymałość na ściskanie od 3 do 8 Mpa w gruntach spoistych oraz 10 – 25 Mpa w piaskach i żwirach.
Proces formowania kolumny iniekcyjnej (pala „jet-grouting”) odbywa się w dwóch fazach:
I – wiercenie otworu o średnicy ok. 100-150 mm, z zastosowaniem rozmywającej grunt płuczki wodnej w poziomie końcówki urządzenia wiertniczego do głębokości, od której rozpocznie się formowanie kolumny iniekcyjnej (pala).
II – przestawienie urządzenia na iniekcję i wykonanie w gruncie kolumny iniekcyjnej (pala). Formowanie kolumny pala odbywa poprzez podnoszenie żerdzi wiertniczej z jednoczesnym jej obrotem wokół własnej osi oraz iniekcją zaczynu cementowego strumieniem skierowanym poprzecznie względem osi otworu.
Średnice kolumn pali przy najczęściej stosowanym w kraju jednomediowym systemie iniekcji (mono-jet) wahają się w granicach 0,5¸1,0 m. Wykonywać je można jako niezbrojone (kolumny iniekcyjne), jak również jako pale zbrojone dowolnymi elementami konstrukcyjnymi (rury, dwuteowniki, prefabrykaty itp.).
Nośności pali „jet grouting” kształtują się w przedziałach 500 – 2500 kN.
Możliwości zastosowania technologii iniekcji strumieniowej:
Podchwycenia fundamentów
— umożliwiają ograniczanie do niewielkich wartości przemieszczenia budowli; mogą być wykonywane w formie masywnych i kotwionych murów oporowych, nawet przy bardzo ograniczonych warunkach przestrzennych.
Naprawy posadowienia
— możliwość skutecznego wzmocnienia
posadowienia przy jak najmniejszej ingerencji w substancję obiektu, co jest ważne w odniesieniu do obiektów zabytkowych.
Posadowienia głębokie
— stosowane przy nowo budowanych
obiektach, usytuowanych w sąsiedztwie np. zabytkowych budynków, wymagających specjalnej ochrony.
Zewnętrzne obudowy tuneli
— stosowane w podłożu nieskalistym,
służą do zabezpieczenia budowli zagrożonych drążeniem tunelu, a w razie potrzeby spełniają również funkcję osłony wodoszczelnej.
Poziome przesłony tunelowe
— wiercone poziomo, zachodzące na siebie odcinki kolumn iniekcyjnych służą do zabezpieczenia przodka tunelu; roboty wykonuje się w górotworze nieskalistym ze ściany czołowej poziomo lub z lekkim nachyleniem.
Obudowy szybów
— często stosowane, jeśli wymagane jest wykonanie bezwstrząsowej przy wymaganej szczelności szybu, szczególnie przy ograniczonej przestrzeni manewrowej na placu budowy.
Przegrody przeciwfiltracyjne
— pojedyncze lub dwu, trzyrzędowe, zabezpieczają przed napływem wody gruntowej, stosowane pod drogami i budowlami oraz przy ekranowaniu stałych i ciekłych zanieczyszczeń, a także w obwałowaniach przeciwpowodziowych.
Szczelne palisady
— stosowane przy wyższych wymaga
niach odnośnie wytrzymałości mechanicznej ścian uszczelniających, przy nie bezpieczeństwie rozmycia dna lub w celu podniesienia stopnia szczelności ściany.
Uszczelnienia zapór
— naprawianie uszkodzonych rdzeni uszczelniających zapory wodne;
w zaporze lub pod nią można wykonywać
dodatkowe ściany szczelne.
Szczelne ekrany poziome
— wykonywane poniżej dna projektowanych wykopów na głębokości zabezpieczającej przed wyparciem; ekran tworzą zachodzące na siebie krótkie kolumny iniekcyjne, które dają się łatwo łączyć z uszczelnieniami pionowymi.
Uszczelnienia łukowe
— przy stosunkowo wąskich wykopach lub szybach można wykonać szczelne dno w postaci wypukłego luku, który dobrze przenosi parcie wody.
Odciążenia parcia gruntu
— stosowane przy konstrukcjach, takich jak zabytkowe mury, wsporniki, galerie przeciwlawinowe, zabezpieczenia skarp lub nabrzeży portowych poprzez wykonanie od strony gruntu odpowiedniej bryły nachodzących na siebie kolumn iniekcyjnych.